Βάλε τον ρατσισμό στη θέση του! 
Δείτε το σύντομο μα ουσιαστικότατο βίντεο ,που έρχεται να ''βάλει στη θέση τους'' όσους επικροτούν ή ανέχονται κάθε είδους διάκριση...

ο πορτογαλικής έμπνευσης βίντεο, που κάνει το γύρο του διαδικτύου, δημιουργήθηκε με αφορμή τα 50 χρόνια από τη διακήρυξη των Ανθρώπινων Δικαιωμάτων.

Μια μεσήλικη πλούσια κυρία ψάχνει τη θέση της στο αεροπλάνο, όταν διαπιστώνει ότι τελικά θα πρέπει να ταξιδέψει δίπλα σε έναν έγχρωμο νεαρό φοιτητή. Φανερά ενοχλημένη καλεί την αεροσυνοδό για να της αλλάξει θέση και ενώ στην αρχή όλα δείχνουν ότι το αίτημά της θα ικανοποιηθεί και μάλιστα με το παραπάνω, τελικά η υπόθεση παίρνει απρόσμενη τροπή...
Δείτε το video!

Η Οικουμενική Διακήρυξη για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα υιοθετήθηκε από τη Γενική Συνέλευση του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών στις 10 Δεκεμβρίου 1948, περιγράφοντας την άποψή τους για τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα.

Το προσχέδιο γράφτηκε από τον Τζων Πήτερς Χάμφρεϋ από τον Καναδά, με τη βοήθεια της Ελέανορ Ρούσβελτ από τις ΗΠΑ, του Ρενέ Κασίν από τη Γαλλία, του Π. Σ. Τσάνγκ από την Κίνα και άλλων.

Πηγή: http://www.skai.gr/news/culture/article/223914/vale-to-ratsismo-sti-thesi-tou-mia-anatreptiki-kabania-apo-tin-portogalia/#ixzz2P6Q7rzvp
Follow us: @skaigr on Twitter | skaigr on Facebook

Πυθαγόρας και Μουσική :Οι ήχοι από τα χτυπήματα των σφυριών τον οδήγησαν στο να ανακαλύψει την οκτάβα!

(αναδημοσίευση από το περιοδικό Έψιλον της Κ.Ελευθεροτυπίας, κείμενο: Γιώργος Χριστοδουλόπουλος)


Το ομώνυμο θεώρημα ίσως ήταν ήδη γνωστό από τον 6ο π.Χ. αιώνα κατά τον οποίο έζησε. Όμως πρώτος ανακάλυψε τα μουσικά διαστήματα από μια χορδή: την αρμονία που διέπει το Σύμπαν. Στο πέρασμά του από την Σάμο, την Αίγυπτο, την Βαβυλώνα, την Ινδία ως την περίφημη σχολή του στον Κρότωνα της Κάτω Ιταλίας, ο Έλληνας φιλόσοφος άφησε τα ίχνη του σημαδεύοντας για πάντα την παγκόσμια σκέψη.

Περνούσε λένε κάποτε έξω από ένα σιδεράδικο και οι ήχοι από τα χτυπήματα των σφυριών τον οδήγησαν να ανακαλύψει την οκτάβα. Έτσι τουλάχιστον θέλει ένας από τους πολλούς θρύλους που κατά καιρούς κυκλοφόρησαν για τον Πυθαγόρα, τον μακρυμάλλη φιλόσοφο και ταξιδευτή από την Σάμο, ο οποίος εκτός από μαθηματικός και γεωμέτρης ήταν κυρίως μουσικός και -μέσω αυτής του της ιδιότητας-θεραπευτής. Γραπτά δεν άφησε, εκείνο όμως που έμεινε από τους βιογράφους του, τους μαθητές και όσους ακολουθούν και σήμερα τους δρόμους που άνοιξε είναι πως απ' όλες τις επιστήμες ανώτερη θεωρούσε τη μουσική. Ύψιστη μουσική για τον Πυθαγόρα-όπως και για τον Σωκράτη αργότερα- είναι η φιλοσοφία.

Βάση των πάντων ο αριθμός.  Όλα τα γνωστά πράγματα έχουν αριθμό, δίδασκε. Χωρίς αυτόν τίποτα δεν μπορεί να γίνει αντικείμενο στοχασμού και γνώσης. Τέλειος αριθμός το 10 - η ιερή Τετρακτύς, το άθροισμα των τεσσάρων, πρώτων φυσικών αριθμών (1+2+3+4=10) από τους οποίους δημιουργούνται οι αναλογίες των αρμονικών, η αρμονία, ο μεγάλος νόμος του σύμπαντος, η πηγή και η ρίζα της φύσης. Η τετρακτύς, που συχνά την ταύτιζαν με το Μαντείο των Δελφών, έγινε η ουσία της διδασκαλίας των Πυθαγορείων αλλά και αφορμή για πλείστες όσες διαστρεβλώσεις από τσαρλατάνους αριθμομάντεις, αποκρυφιστές, θεοσοφιστές και "ελληνόψυχους". Επέτρεπε όμως στους Πυθαγόρειους να μιμούνται με την μουσική την αρμονία των σφαιρών: των πλανητών και των άστρων που ανάλογα με την απόστασή τους από την Γη, αντιστοιχούσαν σε συγκεκριμένα μουσικά διαστήματα. Σύμφωνα με τους Νεοπυθαγόρειους και τον ρωμαίο Πλίνιο, η Γη εξέπεμπε ντο, η Σελήνη ρε, ο Ερμής μι ύφεση, η Αφροδίτη μι, ο Ήλιος σολ.. η κλίμακα της κοσμικής αρμονίας.
Ο Πυθαγόρας αντιλαμβανόταν το Σύμπαν ως ένα τεραστίων διαστάσεων μονόχορδο, τον "κανόνα", το ανώτατο άκρο του οποίου άγγιζε το απόλυτο πνεύμα και το κατώτατο την απόλυτη ύλη. Από τις υποδιαιρέσεις της χορδής αυτής δημιουργήθηκαν τα διαστήματα και μέσα από αυτά οι μελωδίες και οι ρυθμοί που χρησιμοποιούσε ο Πυθαγόρας για να θεραπεύει τα ανθρώπινα πάθη. Στα κουρδίσματά του στην επτάχορδη λύρα που έπαιζε βασίστηκε η αρχαία ελληνική μουσική, ενώ τις αρχές της αρμονίας του ενσωμάτωσε η ευρωπαϊκή μουσική μέχρι τον Μπαχ, που πρότεινε την υποδιαίρεση της οκτάβας σε 12 ημιτόνια - κάτι όμως που ήδη είχε κάνει, δύο χιλιάδες χρόνια πριν, ο Αριστόξενος από τον Τάραντα, από την Κάτω Ιταλία,από εκεί που 26 αιώνες πριν άκμασε η φιλοσοφκή σχολή του Πυθαγόρα.
 

Περισσότερα: http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=News&file=article&sid=2295#ixzz2P0c3aa2t

          Λεωνίδας Μπαλάφας - Ρημαδιό

                               

                Όσοι πόνεσαν θα ξέρουν...

 
''ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΜΑΣ ΤΣΙΡΚΟ'' επίκαιρο όσο ποτέ.

Το  1973 η Τζένη Καρέζη με τον Κώστα Καζάκο ανεβάζουν τη θρυλική παράσταση το «Μεγάλο μας τσίρκο» του Ιάκωβου Καμπανέλλη. Το έργο γίνεται σύνθημα στο στόμα των φοιτητών και η παράσταση, αλληγορικά γραμμένη, καταφέρνει να περάσει αρχικά τις συμπληγάδες της λογοκρισίας, κρύβοντας δεκάδες μηνύματα κατά της δικτατορίας. Ο Νίκος Ξυλούρης συγκλονίζει με τα τραγούδια του Σταύρου Ξαρχάκου και ο Διονύσης Παπαγιανόπουλος είναι αξεπέραστος στον ρόλο του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη.Οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές  καλωσορίζουν το κοινό με τα παρακάτω λόγια:

Κ ΚΑΖΑΚΟΣ:

"-Μία τελευταία διευκρίνηση κύριες και κύριοι.

Είπαμε ότι το έργο μας  είναι κωμωδία αλλά δεν είναι γιατί το λέμε εμείς ή γιατί έτσι γράφτηκε.

Είναι για έναν άλλο πολύ πιο σοβαρό και πολύ πιο έγκυρο λόγο .Το δηλώσαμε ως κωμωδία.

Το υποβάλαμε στην επιτροπή ελέγχου ως κωμωδία και ενεκρίθη ως κωμωδία δια τον αριθμό

εκατονενενηνταπέντε αποφάσεις. Πέρα από αυτό δεν θέλω να πω ότι βάση του νόμου τάδε είστε υποχρεωμένοι να γελάσετε.

Κάθε άλλο ! Εγώ απλώς επισημαίνω το γεγονός ότι οποιαδήποτε ομοιότης της κωμωδίας μας με δράμα είναι εντελώς συμπτωματική..."

 Μέσα στο θέατρο εκτός από τον κόσμο( κυρίως από την αγανακτισμένη νεολαία,) που διψά να ακούσει και να ξεφύγει από

τη νύχτα της δικτατορίας είναι και πολλοί ασφαλίτες, στρατιώτες και  αστυφύλακες που κυκλοφορούν στους διαδρόμους ανάμεσα στο κοινό καταγράφοντας τις φράσεις επάνω στις οποίες ο κόσμος χειροκροτεί. Η σύλληψη του ζεύγους Καζάκου - Καρέζη δεν άργησε να έρθει. Ο ίδιος ο Κώστας Καζάκος σε συνέντευξή του στο BHmagazino περιγράφει :

«Το κουδούνι χτύπησε. "Ασφάλεια" μας λένε» αναφέρει ο Κώστας Καζάκος καθώς διηγείται τη σύλληψή τους. «Μας κατέβασαν κάτω. Κρατιόμασταν από το χέρι. Ερχεται ο επικεφαλής, ήταν ο ταγματάρχης Μπάκας, και μας δίνει μία, μας χωρίζει τα χέρια, πετάνε την Τζένη μέσα σε ένα αυτοκίνητο και εξαφανίζονται. Εμεινα στο πεζοδρόμιο. Δεν έχω αισθανθεί ποτέ έτσι στη ζωή μου. Πήραν τη γυναίκα μου και έμεινα στο πεζοδρόμιο σαν ηλίθιος να κοιτάζω. Αρχίζω σαν τρελός να την ψάχνω. Δεν ήξερα πού την είχαν. Τελικά την ανακαλύψαμε με έναν φίλο μου γιατρό που ήταν της αμερικανικής πρεσβείας. Ετσι έμαθα από έναν αμερικανό συνταγματάρχη ότι την είχαν στο ΕΑΤ-ΕΣΑ. Το βράδυ έπιασαν και μένα. Εναν μήνα και κάτι μείναμε μέσα. Μας άφησαν τα Χριστούγεννα. Δεν μας βασάνισαν σωματικά, αλλά φανταστείτε πως όταν άφησαν την Τζένη και γυρίσει σπίτι, η εξαδέλφη της η Νόρα, με την οποία είχαν μεγαλώσει μαζί, δεν τη γνώρισε. Βάλε με το μυαλό σου εικόνα».

Η παράσταση κλείνει με τούτα τα λόγια..από την Τζένη  Καρέζη και στη συνέχεια από τον Κώστα Καζάκο. 

 ΤΖΕΝΗ  ΚΑΡΕΖΗ:

-Κύριες και κύριοι σε δύο λεπτά το έργο μας τελειώνει .Όμως δεν θα σας αφήσουμε να φύγετε πικραμένοι

Και όχι γιατί σας κάνουμε χάρη.Αλλά και γιατί έτσι γίνεται πάντα και στη ζωή.Αυτό πάει να πει ότι στον τόπο μας οι ρίζες μας είναι βαθειές, το χώμα δικό μας .Κόβω - κόβεις- κόβει - κόβουμε - κόβετε -  κόβουν ,τα καλάρια μας ,τον κορμό μας.

Μα το χώμα ξαναφουκώνει! Μια πράσινη φωνούλα ξαναβγαίνει και φωνάζει : ΕΔΩ ΕΙΜΑΙ !

Κ. ΚΑΖΑΚΟΣ:

- Καταπιαστήκαμε με κάτι δύσκολο. Καλέσαμε την τρέλα για βοηθό μας, αλλιώς δεν τα βγάζαμε πέρα.
Τρέμαμε με αυτό που αγγίζαμε και τρέμουμε ακόμα!Όμως αυτό που θέλαμε είναι να ρθείτε στην παράσταση μας και να μην φύγετε αδιάφοροι .
Να βρείτε ψεγαδια, να μας κρίνετε ,αλλά να μην φύγετε αδιάφοροι. Κι αν σας κακοκαρδίσαμε ή αν σας κάναμε να γελάσετε με πράματα που δεν έπρεπε είναι γιατί διαλέξαμε τον φαρδύ τον δρόμο,  εκεί που η ζωή ειναι χύμα .

ΤΖΕΝΗ ΚΑΡΕΖΗ

- Ο δράκος είναι εκεί ! Και θα ναι και αύριο και μεθαύριο,  με το στόμα ανοιχτό. Ξερογλείφεται, τον βλέπετε?

Είδε πως σκότωσαν την παρέα του Καραγκιόζη και περιμένει να τους φάει.

Όμως δεν θα τους φάει.

Αν δεν με πιστεύετε βάλτε το αυτί σας στο χώμα και ακούστε.

Η γή μας χτυπάει με ογδόντα σφύγμους ,ωραίους σαν από παλιό τύμπανο.

Κάτι γίνεται ...!Κάτι γίνεται ...!!!...

    Ακούστε τα λόγια τους εδώ:  http://youtu.be/nxKZNppM4zA

                                           Σπάνιο απόσπασμα από την παράσταση.

Πηγές : http://spiti.pblogs.gr
             http://www.tovima.gr

                La plage - Yann Tiersen

Δε χρειάζονται λόγια ,η μουσική μιλά από μόνη της ...

Δίψα για ελευθερία ή μήπως για...δύναμη;

Οι πιο ισχυρές, και από οικονομικής και από πολιτικής απόψεως οικογένειες, που υπήρχαν στην Ελλάδα και πριν και κατά και μετά την Επανάσταση, ήταν αυτές των Αρβανιτών Κουντουριωτών και Μιαούληδων της Ύδρας. Ο Λάζαρος Κουντουριώτης, πανίσχυρος εφοπλιστής διέθεσε τα ¾ της περιουσίας του υπέρ του αγώνα και έγινε αυτομάτως ήρωας χωρίς να κάνει τίποτα άλλο. Όμως το ¼ που κράτησε για τον εαυτό του ήταν τόσο μεγάλο σε απόλυτους αριθμούς, που έφτανε και περίσσευε για να ελέγχει τα πράγματα στην Ελλάδα, μετά την Επανάσταση.
(……..)

Λάζαρος Κουντουριώτης (1769-1852)
από το Εθνικό Ιστορικό Μουσείο
Αν ο Λάζαρος ήταν ο οικονομικός εγκέφαλος της οικογένειας, ο μικρότερος αδερφός του Γεώργιος ήταν ο πολιτικός εγκέφαλος. Πήρε μέρος σ’ όλα τα πολιτικά συμβούλια και διαβούλια στη διάρκεια της Επανάστασης και μετά απ’ αυτήν, και κατέλαβε πάρα πολύ σημαντικά πολιτικά αξιώματα. Έτσι, οι Αρβανίτες Κουντουριώτηδες ήλεγχαν την κατάσταση απ’ όλες τις μεριές, και ονειρεύονταν τους εαυτούς τους μετά την Επανάσταση άρχοντες, όχι μόνο της μικρής Ύδρας αλλά ολόκληρης της Ελλάδας.

Γεώργιος Κουντουριώτης (1782-1858)
Ο επίσης Υδραίος και ομοίως Αρβανίτης, Ανδρέας Μιαούλης ήταν κι αυτός εφοπλιστής πριν την Επανάσταση, κι αυτός μπήκε λίγο ζορισμένα στην Επανάσταση, αλλά όταν μπήκε κι ανέλαβε αρχηγός του ελληνικού στόλου έκανε πράγματα εκπληχτικά, αυτός ο ριψοκίνδυνος ναυτικός, που το πραγματικό του όνομα ήταν Βώκος. Το Μιαούλης είναι παρατσούκλι, προερχόμενο απ’ το τουρκικό εμπορικό πλοίο «Μιαούλ» που αγόρασε απ’ τους Τούρκους. Σημειώστε πως ο Μιαούλης ήξερε καλά τις πειρατικές μεθόδους δράσης, κι αυτό τον βοήθησε πολύ στο να γίνει ο θαλάσσιος κακός δαίμων των Τούρκων σ’ όλη τη διάρκεια της Επανάστασης.

Ανδρέας Μιαούλης (1769-1835)
Οι δυο υδραίικες οικογένειες, όπως ήταν φυσικό, δεν είδαν με καλό μάτι τον ερχομό του «ξένου» Καποδίστρια στην Ελλάδα. Τους χαλούσε τα σχέδια για απόλυτη κυριαρχία. Κι ήταν αυτοί που οργάνωσαν την αντιπολίτευση κατά του Κυβερνήτη. Έτσι μετά τις εκλογές του 1829 και το χρίσμα που πήρε ο Καποδίστριας ως λαϊκός πλέον ηγέτης, κηρύσσουν την ανυπακοή στην κυβέρνηση του Καποδίστρια και στην πραγματικότητα ανακηρύσσουν την Ύδρα αυτόνομο και ανεξάρτητο κράτος. Πιο σωστά, πρωτεύουσα μιας άλλης Ελλάδας, όπου τον πρώτο και κύριο ρόλο θα παίζουν τα πλούσια νησιά του Αιγαίου, που όλα δηλώνουν υπακοή στους Κουντουριώτηδες της Ύδρας.
(……..)

Η Ύδρα το 1795
από το www.hellenica.de
Η ανταρσία της Ύδρας κατά του Καποδίστρια επισημοποιείται με μια ψευτοκυβέρνηση που σχηματίζει εκεί ο Κουντουριώτης. Ο Καποδίστριας τραβάει τα μαλλιά του και δίνει εντολή στον Κανάρη να ετοιμάζει τον αγκυροβολημένο στον Πόρο ελληνικό στόλο να πάει να αποκλείσει την Ύδρα. Όμως, ο Κουντουριώτης μαθαίνει τι του ετοιμάζει ο Καποδίστριας και στέλνει τον Μιαούλη στον Πόρο να καταλάβει τον ελληνικό στόλο και να τον φέρει στο «ανεξάρτητο» κράτος της Ύδρας.
Πράγματι ο Μιαούλης με μια πειρατική ενέργεια από κείνες που μόνο αυτός ήξερε να οργανώνει προκειμένου να γίνει πλούσιος πολύ πριν ξεσπάσει η ελληνική επανάσταση, καταλαμβάνει τον στόλο, καταλαμβάνει και το φρούριο του Πόρου. Και συλλαμβάνει αιχμάλωτο τον δύστυχο Κανάρη, τον μέχρι πριν από λίγο συμπολεμιστή του.

Κωνσταντίνος Κανάρης (1793 ή 1795 – 1877)
Ο Καποδίστριας αφρίζει και αποφασίζει να ανακαταλάβει τον ναύσταθμο του Πόρου. Προς τούτο, ζητά τη βοήθεια των πρεσβευτών της Αγγλίας, της Γαλλίας και της Ρωσίας. Ο Άγγλος και ο Γάλλος του την αρνούνται. Θεωρούν καλά καμωμένα τα όσα έγιναν και εκδηλώνονται απροσχημάτιστα κατά του Καποδίστρια, που ξέρει πια ότι το τέλος του φτάνει. Αγωνίζεται ωστόσο κατά των επιδρομέων Υδραίων που πολιορκούν τα ελληνικά πλοία μέσα στο ναύσταθμο και μπλοκάρει όλα τα πολεμικά μαζί και τα εμπορικά.
Ζητάει απ’ τον Μιαούλη να φύγει ήσυχα για την πατρίδα του την Ύδρα χωρίς να πάθει τίποτα, αλλά ο γενναίος Υδραίος γίνεται θηρίο έτσι που είναι εγκλωβισμένος απ’ τον εμπορικό στόλο, και πυρπολεί τη μεγάλη φραγάτα «Ελλάς». Σημαδιακό το όνομα του πλοίου. Η πυρπόληση του «Ελλάς» απ’ τον Έλληνα, συμβαίνει την 1η Αυγούστου 1831, ημέρα κατά την οποία καταλαβαίνει κάθε νοήμων της εποχής, πως είναι αδύνατο να υπάρξει ελληνικό κράτος.

Ιωάννης Καποδίστριας (1776-1831)
(πίνακας του Διονύσιου Τσόκου)
Το πείραμα Καποδίστρια απέτυχε γιατί οι Έλληνες δε θέλουν να έχουν κράτος. Ούτε σήμερα θέλουν να έχουν κράτος. Η σημερινή Ελλάδα είναι γεμάτη Υδραίους και Μιαούληδες.
Το πυρ απ’ τη φρεγάτα «Ελλάς» μεταδίδεται και στην κορβέτα «Ύδρα». Δεύτερος συμβολισμός: ο Μιαούλης δεν έκαψε μόνο την Ελλάδα αλλά και την την πατρίδα του την Ύδρα.
Και ενώ οι φλόγες καταυγάζουν τον άσχετο προς όλη αυτή τη βαρβαρότητα ελληνικό ουρανό, ο Μιαούλης τρυπώνει μέσα απ’ τις φλόγες και τελικά βρίσκεται ασφαλής στο πειρατικό του καταφύγιο, την Ύδρα.
Προσοχή όμως. Φεύγει μόνο όταν διαπιστώνει πως δεν μπορεί να κάψει όλα τα πλοία, όπως ήταν η πρόθεσή του, γιατί στο μεταξύ ο Κανάρης, που ήταν αιχμάλωτός του, όπως είπαμε, ελευθερώνεται, ανακαταλαμβάνει όσα πλοία δεν είχε κάψει ο Μιαούλης και τα σώζει απ’ τον επιδρομέα Υδραίο. Των εχθρών τα φουσάτα περάσαν…
Το περιστατικό δε θα το βρείτε στα σχολικά εγχειρίδια ιστορίας, για ευνόητους λογοκριτικούς λόγους.

 Τα παραπάνω αποσπάσματα είναι από το βιβλίο του Βασίλη Ραφαηλίδη “ΙΣΤΟΡΙΑ (ΚΩΜΙΚΟΤΡΑΓΙΚΗ) ΤΟΥ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ”, Εκδόσεις του ΕΙΚΟΣΤΟΥ ΠΡΩΤΟΥ


Πηγή :http://logomnimon.wordpress.com

''Διαβάστε Γώγου, μιλάμε για γροθιά στο στομάχι." Ν.Ι. Πουλάκος

       
Η Κατερίνα γεννήθηκε στην Αθήνα την 1η Ιουνίου στα 1940. Σπούδασε στη δραματική σχολή του Τάκη Μουζενίδη και στις σχολές χορού των Πράτσικα, Ζουρούδη και Βαρούτη. Εργάστηκε από μικρή ηλικία σε παιδικούς θεατρικούς θιάσους και στον κινηματογράφο, κυρίως σε ταινίες της Φίνος φιλμ. Όντας πνεύμα ανήσυχο όμως, δεν έμεινε εκεί.

«Το αγοροκόριτσο του παλιού ελληνικού κινηματογράφου κυκλοφόρησε στις αρχές της δεκαετίας του 1980 το πρώτο της βιβλίο με τίτλο "Τρία κλικ αριστερά". Το ανέμελο κορίτσι του σελιλόιντ κραύγαζε κραυγή μεγάλη, ώριμη γυναίκα πια ηλικιακά και με το πρόσωπο της απελπισίας για δέρμα της. Άνθρωπος υπερκινητικός με μυαλό που δούλευε συνέχεια στο κόκκινο, γνώρισε από νωρίς την μέσα ήττα. Ίσως γι' αυτό η φωνή της βρήκε τέτοια απήχηση στη νεολαία της εποχής.
Ήταν ένα σώμα, που έζησε ξέφρενα σχεδόν τα πάντα κι ένα μυαλό που κάηκε τελικά από την ανημποριά του ν' αντιμετωπίσει το φονικό σύστημα αξιών της εποχής, που επέβαλλε τις ζωές - φωτοτυπίες. Έγινε μια τεράστια κραυγή, μια ηχώ απελπισίας, την οποία, εκείνα τα χρόνια τουλάχιστον, οικειοποιήθηκε κατά το πλείστον ο (ιδεολογικός) χώρος των Εξαρχείων.
Ο λόγος της είναι έξω από φόρμες και κυρίως έξω από τα όρια του κινούμενου, κατά των εποχών, ήθους. Ήταν ασυμβίβαστος. Η Kατερίνα, φωνάζει, βρίζει, κλαίει, ουρλιάζει, κομματιάζεται. Αυθεντική όπως ο πόνος. Απόλυτη, όπως το αδιέξοδο.»*

Το 1986, η Κατερίνα έλεγε: "Δεν θέλω να γίνω μελό, δεν πουλάω τα παιδικά μου χρόνια, ούτε τα πρόσφατα... Ελπίζω. Αν δεν ελπίζω εγώ, ποια θα ελπίζει; Είμαι μάχιμη. Ουαί και αλίμονο αν αυτό δεν είναι ναι στη ζωή. Έγραφα γιατί ήταν μια αναγκαιότητα για μένα. Μια κίνηση για να μην αυτοκτονήσω. Τώρα μου έχει περάσει. Δεν θέλω να αυτοκτονήσω, έχω φύγει από αυτό. Αισθάνομαι ανασφαλής γιατί βγαίνω και μιλάω χωρίς να έχω τίποτα, χωρίς να ανήκω πουθενά..."
Η Κατερίνα, αποτελεί ένα ξεχωριστό κεφάλαιο στην ελληνική ποίηση. Η αιώνια έφηβος, η οργισμένη, η πιο σπαρακτικά ραγισμένη φωνή της γενιάς της. Μια ποιήτρια που έγραφε για να μην εκραγεί, που είχε κάνει τον πόνο και το παράπονο στίχους, κι αυτοί οι στίχοι ήταν πάνω απ' όλα αληθινοί.
Όπως έχει ειπωθεί "Η Κατερίνα Γώγου έκανε ποίηση σε μια εποχή που οι άλλοι "ποιητές" έκαναν δημόσιες σχέσεις. Πάνω απ' όλα ήταν η ίδια ποίηση. Ανάμεσα σε χάπια, ποτά, σβησμένα τσιγάρα, φτωχογειτονιές, προδοσίες..."
Το σίγουρο είναι ότι η Κατερίνα ήταν ένας ασυμβίβαστος άνθρωπος, κάποια που δεν άντεχε όλο αυτό τον πόνο και την αθλιότητα γύρω της, και έβγαζε ποιητικές κραυγές μπας και ξυπνήσουν οι χαρτοφυλακένιοι άνθρωποι. Οι κραυγές της δεν πήγαν χαμένες, αφού όλο και περισσότεροι νέοι άνθρωποι διαβάζουν την ποίησή της, όλο και περισσότεροι αληθινοί άνθρωποι την ανακαλύπτουν.
Υπήρξε σύζυγος του σκηνοθέτη του κινηματογράφου Παύλου Τάσιου.

«Δεν της χαρίστηκε ούτε ο θάνατος. Τη βρήκαν στο δρόμο. Η τελευταία υπερβολική δόση (3 οκτωβρίου του 1993). Από όλες τις προηγούμενες (πόνο, πείνα, απόγνωση, διωγμό) είχε γλυτώσει.»*

*Αποσπάσματα από το κείμενο της δημοσιογράφου Στέλλας Βλαχογιάννη που υπάρχει στο 

 www.hridanos.gr

Μελοποιημένο ποίημά της  από τους magic de spell και  Σωκράτη Μάλαμα ( με τη σύμπραξη του Νίκου Μαϊντά)

 

 Καμιά Φορά

 Καμμιά φορά ανοίγει η πόρτα σιγά σιγά και μπαίνεις.
Φοράς κάτασπρο κουστούμι και λινά παπούτσια.
Σκύβεις βάζεις στοργικά στη χούφτα μου 72 φράγκα και φεύγεις.
Έχω μείνει στη θέση που με άφησες για να με ξαναβρείς.
Όμως πρέπει να έχει περάσει πολύς καιρός γιατί τα νύχια μου μακρύνανε και
οι φίλοι μου με φοβούνται. Κάθε μέρα μαγειρεύω πατάτες
έχω χάσει την φαντασία μου και κάθε
φορά που ακούω "Κατερίνα" τρομάζω. Νομίζω ότι πρέπει να καταδώσω κάποιον.
Έχω φυλάξει κάτι αποκόμματα με κάποιον που λέγανε
πως είσαι εσύ. Ξέρω πως λένε ψέματα οι εφημερίδες,
γιατί γράψανε ότι σου ρίξανε στα πόδια.
Ξέρω πως ποτέ δε σημαδεύουνε στα πόδια.
Στο μυαλό είναι ο Στόχος
το νου σου ε;

 

Κατερίνα Γώγου 

 

Πηγή :  http://gwgou.page.tl

              Υπόγεια Ρεύματα - Ξένος

          Δεν έχει πίσω πια ,ότι υπάρχει είναι εμπρός!

Ο Μάνος Χατζιδάκις για τον φασισμό

Ο Μάνος Χατζιδάκις  για τον φασισμό

Ο Μάνος Χατζιδάκις ήταν ιδιαίτερα θορυβημένος από την άνοδο των ακροδεξιών κομμάτων, των νεοναζιστικών ομάδων και των εθνικιστικών ιδεών κατά τις αρχές της δεκαετίας του ’90 – ο ίδιος είχε ζήσει στο πετσί του και τον ναζισμό και την εθνικοφροσύνη και τον φασισμό και τον λαϊκισμό και την ιδεολογική βία. Έτσι τον Φεβρουάριο 1993, λίγους μήνες πριν τον θάνατό του, αφιέρωσε την συναυλία της Ορχήστρας των Χρωμάτων με έργα Βάιλ, Λιστ και Μπάρτον εναντίον του Νεοναζισμού. Κατέγραψε τις σκέψεις και τις ανησυχίες του στο κείμενο που ακολουθεί και προοριζόταν για το πρόγραμμα της συναυλίας, αλλά σε μια προσπάθεια να ευαισθητοποιηθούν όσο το δυνατόν περισσότεροι συμπολίτες μας δημοσιεύτηκε και στην Ελευθεροτυπία.

   

    Ο νεοναζισμός, ο φασισμός, ο ρατσισμός και κάθε αντικοινωνικό και αντιανθρώπινο φαινόμενο συμπεριφοράς δεν προέρχεται από ιδεολογία, δεν περιέχει ιδεολογία, δεν συνθέτει ιδεολογία. Είναι η μεγεθυμένη έκφραση-εκδήλωση του κτήνους που περιέχουμε μέσα μας, χωρίς εμπόδιο στην ανάπτυξή του, όταν κοινωνικές ή πολιτικές συγκυρίες συντελούν, βοηθούν, ενισχύουν τη βάρβαρη και αντιανθρώπινη παρουσία του.

    Η μόνη αντιβίωση για την καταπολέμηση του κτήνους που περιέχουμε είναι η Παιδεία. Η αληθινή παιδεία και όχι η ανεύθυνη εκπαίδευση και η πληροφορία χωρίς κρίση και χωρίς ανήσυχη αμφισβητούμενη συμπερασματολογία. Αυτή η παιδεία που δεν εφησυχάζει ούτε δημιουργεί αυταρέσκεια στον σπουδάζοντα, αλλά πολλαπλασιάζει τα ερωτήματα και την ανασφάλεια. Όμως μια τέτοια παιδεία δεν ευνοείται από τις πολιτικές παρατάξεις και από όλες τις κυβερνήσεις, διότι κατασκευάζει ελεύθερους και ανυπότακτους πολίτες μη χρήσιμους για το ευτελές παιχνίδι των κομμάτων και της πολιτικής. Κι αποτελεί πολιτική «παράδοση» η πεποίθηση πως τα κτήνη, με κατάλληλη τακτική και αντιμετώπιση, καθοδηγούνται, τιθασεύονται.

    Ενώ τα πουλιά… Για τα πουλιά, μόνον οι δολοφόνοι, οι άθλιοι κυνηγοί αρμόζουν, με τις «ευγενικές παντός έθνους παραδόσεις».

Κι είναι φορές που το κτήνος πολλαπλασιαζόμενο κάτω από συγκυρίες και με τη μορφή «λαϊκών αιτημάτων και διεκδικήσεων» σχηματίζει φαινόμενα λοιμώδους νόσου που προσβάλλει μεγάλες ανθρώπινες μάζες και επιβάλλει θανατηφόρες επιδημίες.

    Πρόσφατη περίπτωση ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Μόνο που ο πόλεμος αυτός μας δημιούργησε για ένα διάστημα μιαν αρκετά μεγάλη πλάνη, μιαν ψευδαίσθηση. Πιστέψαμε όλοι μας πως σ’ αυτό τον πόλεμο η Δημοκρατία πολέμησε το φασισμό και τον νίκησε. Σκεφθείτε: η «Δημοκρατία», εμείς με τον Μεταξά κυβερνήτη και σύμμαχο τον Στάλιν, πολεμήσαμε το ναζισμό, σαν ιδεολογία άσχετη από μας τους ίδιους. Και τον… νικήσαμε. Τι ουτοπία και τι θράσος. Αγνοώντας πως απαλλασσόμενοι από την ευθύνη του κτηνώδους μέρους του εαυτού μας και τοποθετώντας το σε μια άλλη εθνότητα υποταγμένη ολοκληρωτικά σ’ αυτό, δεν νικούσαμε κανένα φασισμό αλλά απλώς μιαν άλλη εθνότητα επικίνδυνη που επιθυμούσε να μας υποτάξει.

    Ένας πόλεμος σαν τόσους άλλους από επικίνδυνους ανόητους σε άλλους ανόητους, περιστασιακά ακίνδυνους. Και φυσικά όλα τα περί «Ελευθερίας», «Δημοκρατίας», και «λίκνων πνευματικών και μη», για τις απαίδευτες στήλες των εφημερίδων και τους αφελείς αναγνώστες. Ποτέ δεν θα νικήσει η Ελευθερία, αφού τη στηρίζουν και τη μεταφέρουν άνθρωποι, που εννοούν να μεταβιβάζουν τις δικές τους ευθύνες στους άλλους.

    (Κάτι σαν την ηθική των γερόντων χριστιανών. Το καλό και το κακό έξω από μας. Στον Χριστό και τον διάβολο. Κι ένας Θεός που συγχωρεί τις αδυναμίες μας εφόσον κι όταν τον θυμηθούμε μες στην ανευθυνότητα του βίου μας. Επιδιώκοντας πάντα να εξασφαλίσουμε τη μετά θάνατον εξακολουθητική παρουσία μας. Αδυνατώντας να συλλάβουμε την έννοια της απουσίας μας. Το ότι μπορεί να υπάρχει ο κόσμος δίχως εμάς και δίχως τον Καντιώτη τον Φλωρίνης).

    Δεν θέλω να επεκταθώ. Φοβάμαι πως δεν έχω τα εφόδια για μια θεωρητική ανάπτυξη, ούτε την κατάλληλη γλώσσα για τις απαιτήσεις του όλου θέματος. Όμως το θέμα με καίει. Και πριν πολλά χρόνια επιχείρησα να το αποσαφηνίσω μέσα μου. Σήμερα ξέρω πως διέβλεπα με την ευαισθησία μου τις εξελίξεις και την επανεμφάνιση του τέρατος. Και δεν εννοούσα να συνηθίσω την ολοένα αυξανόμενη παρουσία του. Πάντα εννοώ να τρομάζω.

    Ο νεοναζισμός δεν είναι οι άλλοι. Οι μισητοί δολοφόνοι, που βρίσκουν όμως κατανόηση από τις διωκτικές αρχές λόγω μιας περίεργης αλλά όχι και ανεξήγητης συγγενικής ομοιότητος. Που τους έχουν συνηθίσει οι αρχές και οι κυβερνήσεις σαν μια πολιτική προέκτασή τους ή σαν μια επιτρεπτή αντίθεση, δίχως ιδιαίτερη σημασία που να προκαλεί ανησυχία. (Τελευταία διάβασα πως στην Πάτρα, απέναντι στο αστυνομικό τμήμα άνοιξε τα γραφεία του ένα νεοναζιστικό κόμμα. Καμιά ανησυχία ούτε για τους φασίστες, ούτε για τους αστυνομικούς. Ούτε φυσικά για τους περιοίκους).

    Ο εθνικισμός είναι κι αυτός νεοναζισμός. Τα κουρεμένα κεφάλια των στρατιωτών, έστω και παρά τη θέλησή τους, ευνοούν την έξοδο της σκέψης και της κρίσης, ώστε να υποτάσσονται και να γίνονται κατάλληλοι για την αποδοχή διαταγών και κατευθύνσεων προς κάποιο θάνατο. Δικόν τους ή των άλλων.

    Η εμπειρία μου διδάσκει πως η αληθινή σκέψη, ο προβληματισμός οφείλει κάπου να σταματά. Δεν συμφέρει. Γι’ αυτό και σταματώ. Ο ερασιτεχνισμός μου στην επικέντρωση κι ανάπτυξη του θέματος κινδυνεύει να γίνει ευάλωτος από τους εχθρούς. Όμως οφείλω να διακηρύξω το πάθος μου για μια πραγματική κι απρόσκοπτη ανθρώπινη ελευθερία.

    Ο φασισμός στις μέρες μας φανερώνεται με δυο μορφές. Ή προκλητικός, με το πρόσχημα αντιδράσεως σε πολιτικά ή κοινωνικά γεγονότα που δεν ευνοούν την περίπτωσή τους ή παθητικός μες στον οποίο κυριαρχεί ο φόβος για ό,τι συμβαίνει γύρω μας. Ανοχή και παθητικότητα λοιπόν. Κι έτσι εδραιώνεται η πρόκληση. Με την ανοχή των πολλών. Προτιμότερο αργός και σιωπηλός θάνατος από την αντίδραση του ζωντανού και ευαίσθητου οργανισμού που περιέχουμε.

    Το φάντασμα του κτήνους παρουσιάζεται ιδιαιτέρως έντονα στους νέους. Εκεί επιδρά και το marketing. Η επιρροή από τα Μ.Μ.Ε. ενός τρόπου ζωής που ευνοεί το εμπόριο. Κι όπως η εμπορία ναρκωτικών ευνοεί τη διάδοσή τους στους νέους, έτσι και η μουσική, οι ιδέες, ο χορός και όσα σχετίζονται με τον τρόπο ζωής τους έχουν δημιουργήσει βιομηχανία και τεράστια κι αφάνταστα οικονομικά ενδιαφέρονται.

    Και μη βρίσκοντας αντίσταση από μια στέρεη παιδεία όλα αυτά δημιουργούν ένα κατάλληλο έδαφος για να ανθίσει ο εγωκεντρισμός η εγωπάθεια, η κενότητα και φυσικά κάθε κτηνώδες ένστιχτο στο εσωτερικό τους. Προσέξτε το χορό τους με τις ομοιόμορφες στρατιωτικές κινήσεις, μακριά από κάθε διάθεση επαφής και επικοινωνίας. Το τραγούδι τους με τις συνθηματικές επαναλαμβανόμενες λέξεις, η απουσία του βιβλίου και της σκέψης από τη συμπεριφορά τους και ο στόχος για μια άνετη σταδιοδρομία κέρδους και εύκολης επιτυχίας.

    Βιώνουμε μέρα με τη μέρα περισσότερο το τμήμα του εαυτού μας – που ή φοβάται ή δεν σκέφτεται, επιδιώκοντας όσο γίνεται περισσότερα οφέλη. Ώσπου να βρεθεί ο κατάλληλος «αρχηγός» που θα ηγηθεί αυτό το κατάπτυστο περιεχόμενό μας. Και τότε θα ‘ναι αργά για ν’ αντιδράσουμε.

    Ο νεοναζισμός είμαστε εσείς κι εμείς – όπως στη γνωστή παράσταση του Πιραντέλο. Είμαστε εσείς, εμείς και τα παιδιά μας. Δεχόμαστε να ‘μαστε απάνθρωποι μπρος στους φορείς του AIDS, από άγνοια αλλά και τόσο «ανθρώπινοι» και συγκαταβατικοί μπροστά στα ανθρωποειδή ερπετά του φασισμού, πάλι από άγνοια, αλλά κι από φόβο κι από συνήθεια.

    Και το Κακό ελλοχεύει χωρίς προφύλαξη, χωρίς ντροπή. Ο νεοναζισμός δεν είναι θεωρία, σκέψη και αναρχία. Είναι μια παράσταση. Εσείς κι εμείς. Και πρωταγωνιστεί ο Θάνατος.

Πηγή: http://poihtiko-ksespasma.blogspot.gr

Μαχάτμα Γκάντι - Πρώτα σε αγνοούν, μετά σε κοροϊδεύουν, μετά σε πολεμούν, μετά τους νικάς.

Η πολυτάραχη  ζωή ενός οραματιστή,ενός ηγέτη μα πάνω απ ' όλα ενός ανθρώπου με την πραγματική σημασία της λέξεως.Κι αυτό γιατί προσδιόρισε την ''Επανάσταση'' με έναν δικό του ιδιαίτερο τρόπο που υπηρέτησε και ως το τέλος της ζωή του. Αλήθεια, γίνεται αγώνας για την ελευθερία, αποκλειστικά και μόνο  με  ειρηνική  διεκδίκηση δικαιωμάτων ; Η ιστορία της ζωής του μας δίνει την απάντηση.

Πρώτα χρόνια



Ο Μοχάντας Καραμτσάντ Γκάντι, περισσότερο γνωστός ως «Μαχάτμα» («Μεγάλη Ψυχή»), γεννιέται στο Πορμπαντάρ της βορειοδυτικής Ινδίας στις 2 Οκτωβρίου 1869 από οικογένεια ινδουιστών. Ο πατέρας του ήταν ο τοπικός κυβερνήτης της Πορμπαντάρ, την ίδια στιγμή που η θρησκευτική αφοσίωση της μητέρας του θα γαλουχούσε τον μικρό Μοχάντας με τα ειρηνιστικά ιδεώδη των ινδουιστών, την αμοιβαία ανοχή και -κυρίως- την αρχή του μη τραυματισμού κάθε έμβιου πλάσματος.

Γεννημένος λοιπόν σε προνομιούχα κάστα, ο Γκάντι θα λάβει τη βασική εκπαίδευση, αν και θα αποδειχτεί μέτριος μαθητής. Σε ηλικία 13 ετών, τον Μάιο του 1883, ο νεαρός Μοχάντας θα παντρευτεί από συνοικέσιο τη συνομήλική του Καστουρμπάι, κατά τα έθιμα της χώρας. Όταν μάλιστα θα περνούσε στο Πανεπιστήμιο της Βομβάης, η γυναίκα του θα του χάριζε τον πρώτο από τους τέσσερις γιους του, το 1888.

Τα κολεγιακά χρόνια του Γκάντι δεν ήταν χαρούμενος καιρός για τον ίδιο, κατάσταση που θα άλλαζε βέβαια καθοριστικά όταν θα εγκατέλειπε τη χώρα του για να συνεχίσει τις σπουδές του στο Λονδίνο. Τον Σεπτέμβριο του 1888 λοιπόν, σε ηλικία 18 ετών, ο Γκάντι θα μεταναστεύσει στην πρωτεύουσα του Ηνωμένου Βασιλείου για να φοιτήσει στο University College London.

Τα χρόνια της Νότιας Αφρικής



Επιστρέφοντας στη γενέτειρά του, βρήκε τα πράγματα ακόμα πιο δύσκολα απ' όσο τα είχε αφήσει, η ξενιτιά ήταν λοιπόν και πάλι η ιδανική λύση. Το 1893 θα αποδεχτεί ένα ετήσιο συμβόλαιο για να εργαστεί για λογαριασμό μιας ινδικής φίρμας που δραστηριοποιούταν στη Νότια Αφρική.

Παρά το γεγονός ότι δεν είχε ακόμα κατοχυρώσει το πτυχίο του στα νομικά, αναγνώρισε μεμιάς το σύστημα του «απαρτχάιντ» που μάστιζε τη χώρα στη στροφή του 20ού αιώνα. Έπρεπε λοιπόν να δράσει: ο Γκάντι θα περνούσε στη Νότια Αφρική τα επόμενα 21 χρόνια, επιδιδόμενος σε αγώνα κατά της αδικίας και των φυλετικών διακρίσεων. Το γεγονός ότι έγινε και ο ίδιος μάρτυρας των προκαταλήψεων και του φυλετικού διαχωρισμού θα λειτουργούσε ως καταλύτης για την ακτιβιστική του δράση: ο ρατσισμός θα γινόταν ο μεγάλος εχθρός της ζωής του, απ' όπου κι αν προερχόταν.

Στην περίοδο της Νότιας Αφρικής ήταν που θα συλλάβει ο Γκάντι τις θεωρητικές του πεποιθήσεις για τον μη βίαιο αγώνα και την ειρηνική δράση, αναγνωρίζοντας ότι η πολιτική αλλαγή θα μπορούσε να έρθει μόνο από απτές διεκδικήσεις.

Επιστροφή στην Ινδία



Επιστρέφοντας στη χώρα του το 1916, η φήμη του Γκάντι προηγούταν. Μέσα στο ευνοϊκό πλαίσιο της υποδοχής του, θα επεκτείνει ακόμα περισσότερο τη συλλογιστική του στον τομέα αυτό, μιλώντας πια για μη-βίαιη ανυπακοή των πολιτών. Τα θλιβερά γεγονότα της Μπιχάρ το 1918, με τον ντόπιο πληθυσμό να καταπιέζεται δραματικά από τον βρετανικό ζυγό και τον Γκάντι να ενθαρρύνει τους κατοίκους να βελτιώσουν τις συνθήκες διαβίωσής τους μέσα από ειρηνικές διαδηλώσεις, θα εκτόξευαν τη φήμη του στα πέρατα της Ινδίας. Μια νέα πολιτική είχε γίνει μόλις πράξη...

Ο Μαχάτμα, ψευδώνυμο που του αποδίδεται αυτή την εποχή, είδε την πολιτική του επιρροή να αυξάνει κατακόρυφα: μέχρι το 1921, ηγούταν του Εθνικού Ινδικού Κογκρέσου, αναδιοργανώνοντας τη δράση του κόμματος γύρω από την αρχή της πλήρους ανεξαρτησίας της Ινδίας από τους Βρετανούς. Το περίφημο μποϊκοτάζ που κήρυξε στα βρετανικά προϊόντα αλλά και οι διδαχές του για μαζική ανυπακοή του λαού θα τον έφερναν αντιμέτωπο με την πρώτη του σύλληψη, στις 10 Μαρτίου 1922. Θα καταδικαζόταν για «ανταρσία» και θα περνούσε 2 χρόνια στη φυλακή.

Μέχρι την αποφυλάκισή του, τον Φεβρουάριο του 1δριμύτερος 4 χρόνια αργότερα, το 1928, όταν και θα εντατικοποιήσει τον αγώνα του για την ανεξαρτησία της χώρας.924, το κόμμα του είχε αρχίσει να φθίνει, με τον Γκάντι να αποσύρεται από την πρώτη γραμμή, για να επιστρέψει 

Η πορεία του αλατιού



Όταν οι Βρετανοί θα εγκαινίαζαν ένα νέο φορολογικό μέτρο για το αλάτι το 1930, ο Γκάντι θα ξεκινούσε την πρώτη «πορεία του αλατιού», βαδίζοντας 250 μίλια με τα πόδια μέχρι να φτάσει στη θάλασσα για να φτιάξει το δικό του αλάτι. Αναγνωρίζοντας την πολιτική επιρροή του ινδού ηγέτη, οι Βρετανοί θα αναγκαστούν να διαπραγματευτούν πολυάριθμες φορές μαζί του στα κατοπινά χρόνια, με τον ίδιο να κερδίζει μια σειρά από ευνοϊκότερα μέτρα για τον λαό του.

Ο μεγάλος στόχος ήταν όμως ένας: η πλήρης πολιτική ανεξαρτησία από το Ηνωμένο Βασίλειο! Ο Γκάντι θα πλήρωνε τον ειρηνικό του αγώνα με τουλάχιστον έξι απόπειρες δολοφονίας, δεν έλεγε ωστόσο να το βάλει κάτω.

Β' Παγκόσμιος Πόλεμος



Ήταν κατά τα πρώτα χρόνια του Μεγάλου Πολέμου που η αποστολή του Γκάντι για ίδρυση ανεξάρτητου ινδικού κράτους θα έφτανε στο αποκορύφωμά της: δεν έβλεπε κανέναν λόγο γιατί έπρεπε οι καταπιεσμένοι Ινδοί να αγωνιστούν στο πλευρό του κατακτητή τους -στα πέρατα της οικουμένης- για τη διαιώνιση της βρετανικής ηγεμονίας.

Τα κηρύγματά του θα οδηγούσαν στις χειρότερες ταραχές κοινωνικής ανυπακοής που γνώριζε η χώρα, με τον ίδιο να συλλαμβάνεται στις 9 Αυγούστου 1942, όταν και θα περνούσε άλλα 2 χρόνια στη φυλακή. Τον Φεβρουάριο του 1944, 3 μήνες πριν από την απελευθέρωσή του, η γυναίκα του θα πέθαινε στην ίδια φυλακή, ενώ τον Μάιο, μόλις αποφυλακίστηκε, θα λάμβανε χώρα η δεύτερη απόπειρα δολοφονίας του, με την τρίτη να παίρνει σειρά λίγους μήνες αργότερα, τον Σεπτέμβριο του '44.

Πορεία προς την ανεξαρτησία



Το ύπουλο βρετανικό σχέδιο του διαχωρισμού της βρετανικής Ινδίας σε δύο κράτη, το μουσουλμανικό Πακιστάν και την ινδουιστική Ινδία, συνάντησε την ορμητική αντίδραση του Γκάντι, που διέκρινε αμέσως τα προβλήματα που θα προκαλούσε η διχοτόμηση της χώρας. Παρά ταύτα, το Εθνικό Κογκρέσο θα αποδεχόταν τις προτάσεις των Βρετανών, εν μέσω της τέταρτης απόπειρας δολοφονίας του Γκάντι με εκτροχιασμό τρένου (29 Ιουλίου 1946).

Οι φορτικές πιέσεις από τους πολιτικούς του αντιπάλους και οι αυξανόμενοι φόβοι του για εμφύλια σύρραξη θα τον έκαναν τελικά να αποδεχτεί απρόθυμα την πρόταση της διάσπασης της χώρας σε δύο κράτη, με την Ινδία να κηρύσσει την πολυπόθητη Μέρα Ανεξαρτησίας στις 15 Αυγούστου 1947.

Ο αγώνας του Γκάντι είχε δικαιωθεί, αν και όχι με τον τρόπο που επιζητούσε. Η μάχη του δεν είχε πάρει ωστόσο τέλος, με την ανάγκη για πολιτική ενότητα να αναδύεται πλέον επιτακτική και αδήριτη. Ο οραματιστής θα περνούσε τους επόμενους μήνες της ζωής του δουλεύοντας πυρετωδώς για την ειρηνική συνύπαρξη ινδουιστών και μουσουλμάνων, διαβλέποντας ωστόσο την ολοένα και αυξανόμενη έχθρα των δύο νεοσύστατων κρατών.

Θα ξεκινούσε -άλλη μία- απεργία πείνας για την καλή γειτονία των δύο κρατών, με τον ίδιο να πιέζει τους ιθύνοντες της Ινδίας να δώσουν την αποζημίωση που ζητούσε το Πακιστάν για τα χαμένη εδάφη, θεωρούμενος πλέον από κύκλους σκληροπυρηνικών ινδουιστών ως προδότης. Όταν μάλιστα η πολιτική πίεση της απεργίας πείνας θα κατάφερνε να εξασφαλίσει την αποζημίωση στο Πακιστάν, θα εξασφάλιζε ταυτόχρονα και την πέμπτη απόπειρα κατά της ζωής του, με βομβιστικό χτύπημα.

Παρά την αποτυχία του σχεδίου, οι συνωμότες δεν θα εγκατέλειπαν τα όπλα αυτή τη φορά, επιδιδόμενοι σε άλλη μία απόπειρα αμέσως μετά. Στις 30 Ιανουαρίου 1948, ο Γκάντι θα έπεφτε νεκρός από τρεις πυροβολισμούς εξ επαφής. Το όπλο του συνωμότη είχαν οπλίσει ακραίοι εξτρεμιστικοί κύκλοι ινδουιστών.

Ο Γκάντι ως σύμβολο



Παρά το γεγονός ότι ο Γκάντι προτάθηκε 5 φορές για το Νόμπελ Ειρήνης, δεν το κέρδισε ποτέ! Τη χρονιά μάλιστα της δολοφονίας του, το 1948, το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης δεν δόθηκε σε κανέναν, καθώς «δεν βρέθηκε άξιος εν ζωή υποψήφιος».

Ο επιφανής ηγέτης που δεν ήταν ηγέτης, ο κορυφαίος πολιτικός που δεν ήταν πολιτικός, πήρε ωστόσο το μεγάλο βραβείο της Ιστορίας: η σκέψη του και η ειρηνική του δράση θα διαχύνονταν στην ανθρωπότητα, με τα ειρηνικά πολιτικά κινήματα που ακολούθησαν να βρίσκουν τον απόλυτο εκφραστή τους.

Τα κορυφαία απελευθερωτικά κινήματα του 20ού αιώνα έχουν το ίδιο πάντα ορόσημο: ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ στις ΗΠΑ, ο Νέλσον Μαντέλα στη Νότια Αφρική, η Αούνγκ Σαν Σου Κι στη Μιανμάρ εμπνεύστηκαν τα ιδανικά των αγώνων τους από τον μεγάλο διανοητή και ακτιβιστή της Ινδίας.

Κι αν πρέπει να κρατήσουμε κάτι από τον ειρηνικό ακτιβισμό του και την πολιτική ανυπακοή που κήρυττε, ας είναι η φράση με την οποία καλούσε τον λαό να θέσει κατά μέρος τον βρετανικό ζυγό στην καθημερινότητά του: «Σταματήστε να συνεργάζεστε με τον κατακτητή».
Ένα οικουμενικό μήνυμα που βρίσκει εφαρμογή σε πολλές πολλές μορφές «κατάκτησης»...

Πηγές :     http://www.newsbeast.gr

            http://www.gnomikologikon.gr/authquotes.php?auth=711#ixzz2OP8ZQRFe

        

           ''Αντιμέτωποι με το κλίμα'' 

Το περιβάλλον ''δεν χαρίζεται'' σε κανέναν και είναι καιρός να αφυπνιστούμε σχετικά με το πώς ο καθένας μας ενεργεί εις βάρος του.Παρακάτω ,εκτός από ένα βραβευμένο animation   για το φαινόμενο του θερμοκηπίου ,θα δείτε και πώς η γελοιογραφία μπορεί να ευαισθητοποιήσει την κοινωνία και γιατί όχι ...και εσάς!

                      Animation on Global Warming

 Είκοσι καταξιωμένοι γελοιογράφοι από την Ελλάδα και τη Σουηδία συμμετέχουν στην έκθεση γελοιογραφίας με τίτλο: «Αντιμέτωποι με το Κλίμα», που διοργανώνεται  στο Ίδρυμα Ευγενίδου στην Αθήνα.

 Η έκθεση εγκαινιάζεται  στις 7.30 το απόγευμα της  Τρίτης  27 Μαρτίου του  2012 και διοργανώνεται από το Ίδρυμα Ευγενίδου, την Πρεσβεία της Σουηδίας στην Αθήνα, καθώς  και το Σουηδικό Ινστιτούτο της Στοκχόλμης.

Στόχος της εκθεσιακής δραστηριότητας  είναι να προβάλει πρωτότυπα όσο και ευφάνταστα έργα, καταθέτοντας έτσι μια σειρά διασκεδαστικών – αφυπνιστικών συλλογισμών σχετικά με την κλιματική αλλαγή.

 Πρώτο το Σουηδικό Ινστιτούτο της Στοκχόλμης είχε την ιδέα να προωθήσει τον διάλογο σχετικά με την προστασία του περιβάλλοντος και τη βιώσιμη ανάπτυξη, μέσα από την δημιουργία μιας έκθεσης γελοιογραφίας με αυτό το θέμα.

 Οι «πένες» που κλήθηκαν να σχολιάσουν το παγκόσμιο δίλημμα για το κλίμα ανήκουν στους Σουηδούς: Μάγκνους Μπαρντ,  Ρίμπερ Χάνσον, Ελένα Λίντχολμ, Λούβε Αντέλ και Κάριν Σούνβισον.

 Κεντρική ιδέα του Σουηδικού Ινστιτούτου ήταν τα δεκαπέντε έργα των πέντε δημιουργών να ξεπεράσουν τα σύνορα της Σουηδίας και να ταξιδέψουν σε χώρες του κόσμου, με την προϋπόθεση ότι θα εκτεθούν με αντίστοιχα έργα των εκεί γελοιογράφων.

 

(φωτογραφία: γελοιογραφία του Μιχάλη Κουντούρη)

 Στην Ελλάδα, δεκαπέντε Έλληνες γελοιογράφοι που βρίσκονται σε μάχιμη θέση στον ημερήσιο και περιοδικό τύπο, κλήθηκαν να «μιλήσουν» με τη δική τους πένα.

 Πρόκειται για τους: Τάσο Αναστασίου, Δημήτρη Γεωργοπάλη, Κώστα Γρηγοριάδη, Πάνο Ζάχαρη, Πέτρο Ζερβό, Γιάννη Ιωάννου, Γιάννη Καλαϊτζή, Μιχάλη Κουντούρη, Ηλία Μακρή, Πάνο Μαραγκό, Κώστα Μητρόπουλο, Σπύρο Ορνεράκη, Βαγγέλη Παυλίδη, Στάθη, καθώς  και Μαρία Τζαμπούρα.

 Την επιμέλεια της έκθεσης στην Ελλάδα έχει αναλάβει η ιστορικός τέχνης,  Χάρις Κανελλοπούλου.

 Τα αιχμηρά σκίτσα των Σουηδών και των Ελλήνων γελοιογράφων προτείνουν μια ενδιαφέρουσα και γεμάτη καυστικότητα οπτική και  ενθαρρύνουν έναν γενικότερο διάλογο για μια βιώσιμη κοινωνία, με την ευχή να εντείνουν την επίγνωση των σύγχρονων περιβαλλοντικών προβλημάτων.

 Η έκθεση θα παραμείνει ανοικτή- με ελεύθερη είσοδο για το κοινό-  από τις 27 Μαρτίου έως και τις 22 Απριλίου 2012, ενώ  συνοδεύεται από μία παράλληλη έκθεση των σπουδαστών της σχολής Ορνεράκη με το ίδιο θέμα. Ώρες λειτουργίας: 11 το πρωί- 8 το βράδυ, καθημερινά (εξαιρούνται οι επίσημες αργίες).

 

(φωτογραφία: γελοιογραφία του Σπύρου Ορνεράκη)

 Επίσης, θα γίνει κι ένα σεμινάριο με θέμα την γελοιογραφία ως εργαλείο ενημέρωσης του κοινού για τα παγκόσμια θέματα (τεχνικές και μυστικά – θεωρητική προσέγγιση).

 Το σεμινάριο θα πραγματοποιηθεί  στις 10 το πρωί της  Τετάρτης  28 Μαρτίου του 2012 στο Ίδρυμα Ευγενίδου (Λεωφόρος  Συγγρού 387, Παλαιό Φάληρο).

 Οι Σουηδοί και οι  Έλληνες γελοιογράφοι απευθύνονται σε φοιτητές των Σχολών  Καλών και Εφαρμοσμένων Τεχνών, στους  καθηγητές εικαστικών στην Εκπαίδευση, σε μαθητές, αλλά και   σε  κάθε ενδιαφερόμενο.

 Οι εισηγητές,  Χανς Λεππ, Ρίμπερ Χάνσον, Ελένα Λίντχολμ, Μαρία Τζαμπούρα, Μιχάλης Κουντούρης και Ηλίας Ταμπακέας προσεγγίζουν τη γελοιογραφία ως ένα εργαλείο ενημέρωσης, με τρόπο απλό και κατανοητό.

 Προτείνουν- δε-  ενδιαφέρουσες τεχνικές και μυστικά, χρήσιμα τόσο για εκπαιδευτικούς και φοιτητές όσο και για όλους εκείνους που ενδιαφέρονται να ασχοληθούν μελλοντικά με τη γελοιογραφία.

 Οι εισηγήσεις των Σουηδών ομιλητών θα πραγματοποιηθούν στα Σουηδικά και στα Αγγλικά, καθώς  και με ταυτόχρονη διερμηνεία στα Ελληνικά, ενώ στους συμμετέχοντες θα δοθούν βεβαιώσεις συμμετοχής.

 Σημειώνεται ότι η είσοδος στο σεμινάριο είναι ελεύθερη, αλλά  απαραίτητη είναι η κράτηση θέσεων στο τηλέφωνο με αριθμό κλήσης 210- 946.96.88 (Δευτέρα έως και Παρασκευή 9 το πρωί έως και τις 5 το απόγευμα).

 

(Φωτογραφία:γελοιογραφία του Ρίμπερ Χάνσον)

Πηγή:  http://www.typologos.com